NASZ FACEBOOK KLIKNIJ :)

   O WILKU:

Wilk, nazywany często wilkiem szarym należy do ssaków a konkretnie do rodziny psowatych. Wilk jest zwierzęciem drapieżnym. Jego najczęstszym miejscem zamieszkania, są leśne ostępy, rozległe równiny, tereny podmokłe, a także tereny położone wysoko w górach. Wilk kocha przestrzeń. Wilcze stado, zwane watahą potrzebuje obszaru od stu do trzystu kilometrów kwadratowych. Na danym terenie mogą współistnieć ze sobą dwa wilcze stada. Wilcza wataha to inaczej jedna wilcza rodzina. W jej skład wchodzi samiec zwany basiorem, samica zwana waderą oraz ich potomstwo z dwóch kolejnych miotów. W wilczych rodzinach przestrzega się systemu hierarchicznego. Wilki potrafią się ze sobą porozumiewać. Ich wzajemne kontakty realizowane są poprzez język ciała, wydawanie charakterystycznych dźwięków, produkowanie określonych substancji biologicznych zwanych feromonami oraz poprzez znaczenie terenu swoimi odchodami.

Wilki najchętniej zjadają mniejsze i większe zwierzęta kopytne. Ich ofiarami najczęściej bywają dziki, jelenie lub sarny. Wilki przyczyniają się do oczyszczania środowiska, przez zjadanie zdechłych zwierząt. Licząca więcej osobników, wilcza wataha, może polować na duże zwierzęta. Wilk nie pogardzi także rybami. Wygłodniałe wilki, podchodzą pod ludzkie zagrody i zjadają zwierzęta hodowane przez człowieka. Najprawdopodobniej temu właśnie faktowi, wilki zawdzięczają długowieczną złą sławę i kojarzenie ich z drapieżcami porywającymi niewinne owieczki. Należy jednak pamiętać, że wilk, w przeciwieństwie do człowieka, nie porywa i nie zabija niczego dla przyjemności, a robi to jedynie z głodu i po to by przeżyć.

Ekolodzy biją na alarm twierdząc, że obecnie to człowiek zagraża wilkom a nie wilki człowiekowi. Aktualnie wilki zostały objęte ochroną ze względu na drastyczne zmniejszenie się ich ilości w poszczególnych państwach. Zarówno w Ameryce jak i Europie podejmuje się działania, mające na celu przywrócenie dawnej liczebności wilków. Działania takie nazywają się reintrodukcją gatunku. Człowiek podziwia wilka za jego urodę, siłę, wolność i konsekwencje w działaniu. Jednocześnie wilk nadal wzbudza wiele emocji negatywnych, jakie zakorzeniły się w nas na skutek cech, jakie przypisywano mu w licznych bajkach i podaniach ludowych.

Wilk jaki jest, każdy widzi.

Dorosły wilk, gdyby zmierzyć go od głowy do ogona, ma średnią długość od 100 do 130 centymetrów, z ogonem będzie miał około 160cm długości. Wilk posiada na ogonie gruczoł o barwie niebiesko-czarnej. Naukowcy dotąd nie wiedzą do czego służy gruczoł nazywany fiołkowym. Dorosły wilk ma w kłębie około 80 centymetrów, dorosła samica mierzy w tym miejscu 65 centymetrów. Samiec wilka może ważyć od 40 do 60 kilogramów, podczas gdy waga dorosłej wilczycy wynosi od 30 do 50 kilogramów. Ślad wilczej łapy zostawiany na śniegu, nazywany wilczym tropem może mieć długość 10 cm i szerokość 9 cm. Przednie łapy wilka łączą się z klatką piersiową, ich stawy łokciowe skierowane są do środka, za to stopy kierują się ku zewnętrznej stronie ciała. Dzięki takiemu ustawieniu, wilk może iść stawiając dwie prawe i dwie lewe łapy w jednej linii. Tylne łapy wilka są nieco mniejsze od przednich.

Podobnie jak inne leśne zwierzęta, wilk posiada podwójne owłosienie. Jego górną warstwę stanowią sztywne i twarde włosy, po których dobrze spływa woda. Pod tą warstwą znajduje się tak zwany podszerstek. Jest to miękka sierść która utrzymuje ciało zwierzęcia w odpowiedniej temperaturze, pomimo panującego na zewnątrz chłodu. Mało kto wie, że lew nie jest jedynym zwierzęciem, które może pochwalić się grzywą. Grzywę mają także wilki. Wilcza grzywa sięga od karku do barków. Stanowią ją długie i gęste włosy, układające się w charakterystyczne pasmo. Wilcza grzywa staje dęba, gdy zwierze jest rozzłoszczone lub podniecone. Wilcze ubranka mogą mieć wiele kolorów. Spotyka się wilki o barwie niemal czarnej, w odcieniach szarości, brązowej i białej. W wilczej paszczy znajduje się pokaźny garnitur zębów. Zdrowy dorosły wilk ma ich aż 42. Wilcze ząbki mogą osiągać długość ponad dwóch centymetrów, a kły mogą mieć nawet ponad pięć centymetrów długości. Wilki mają silne szczęki. Gdy ścisną szczęki, siła tego nacisku może wynosić nawet piętnaście kilogramów na jeden centymetr kwadratowy. Mniej więcej w połowie wilczego życia, zęby zaczynają stopniowo się ścierać. Część wilczego uzębienia ulega zniszczeniu podczas licznych walk. Oba te czynniki mogą skutkować, śmiercią wilka z powodu niemożności pobierania jedzenia. Wilki mają bardzo elastyczne ściany przełyku, dzięki czemu mogą połykać duże porcje mięsa. Przysłowiowy wilczy apetyt ma swoje uzasadnienie. Powiedzenie to wzięło się stąd, że wilki mają bardzo pojemne żołądki. Wilczy brzuszek ma pojemność mniej więcej dziewięciu litrów. Wilki żyjące na wolności, przeżywają średnio od dwunastu do szesnastu lat. Wilki karmione przez człowieka w niewoli dożywają dwudziestki.

Przerażający lecz pożyteczny.

Mimo, że wilk niemal całkowicie zniknął z umiarkowanych lasów Europy z powodu swojej złej reputacji, występuje on powszechnie w puszczy kanadyjskiej, skandynawskiej, rosyjskiej i na Syberii. I całe szczęście, ten mięsożerca jest bowiem naprawdę pożyteczny.

Nie taki zły?
Naukowcy prowadzący badania nad wilkiem udowodnili, że nie jest on szczególnie agresywny wobec człowieka. Co więcej, doskonale toleruje ludzi na swoim terytorium i zdarzyło się nawet, że pozwolił pogłaskać swoje młode!

Sam lub w stadzie
W zależności od pory roku, obfitości pożywienia i liczby urodzeń, wilk żyje sam, w parze lub w stadzie. Będąc w grupie, może atakować nawet duże ssaki. Ucztę zawsze rozpoczyna przewodnik stada.

Pożyteczny mięsożerca
Wilk odżywia się przede wszystkim zwierzętami, od najmniejszych (myszy, ptaki, gady) do największych (jelenie, łosie). W ten sposób reguluje liczebność dużej dzikiej zwierzyny i przyczynia się do zachowania równowagi między gatunkami. Obecnie wiadomo, ze w lasach Europy, w których wilk już prawie nie występuje, jest zbyt wiele jeleni niszczących młode pędy. Wilk potrafi również przez kilka dni nic nie jeść, a niekiedy do życia wystarczają mu jagody i grzyby.

Wilk zajmuje niebagatelne miejsce w polskiej (i nie tylko) kulturze. Jest bohaterem literatury, malarstwa, czy filmu. Na przestrzeni wieków ,,cieszył się” raczej złą sławą, budził bowiem lęk. Jego tryb życia, pełen tajemniczych dla człowieka zachowań, jak np. wycie do księżyca sprawiał, że powstawało na jego temat wiele wyobrażeń. Świadczą o tym liczne legendy, jak np. o wilkołaku, czyli wilka który za dnia przybiera ludzką postać, by pod osłoną nocy przeistaczać się w hybrydalną, krwiożerczą bestię, napadającą na ludzi i zwierzęta. Osoba, która przeżyje pogryzienie przez wilkołaka, staje się identyczną istotą. Wilki uważane były za sprzymierzeńców diabła, czy czarownic. Jako przykład może posłużyć chociażby pierwszy (i jak niektórzy uważają, jedyny) polski horror, Wilczyca (reż. M. Piestrak, 1982), opowieść o kobiecie przemieniającej się w wilka. Dzisiaj ten pierwotny lęk przed wilkami, chociaż wciąż obecny w świadomości ludzi, ustępuje powoli na rzecz postaw proekologicznych. Wilk jako gatunek jest bowiem zagrożony wyginięciem. I chociaż pewne działania w Polsce sprzyjają odrodzeniu się populacji wilków w naszym kraju (podobno pojedyncze sztuki można spotkać już nie tylko w górach, ale również na północy, w rejonach Kaszub), to jednak wciąż wilki giną na skutek bezprawnych działań rolników i hodowców, którzy mszczą się na wilkach, podejrzewanych o zabijanie zwierząt domowych.

Pożywienie i ataki na ludzi

Faktem jest, że wilk na terenie naszego kraju, podobnie jak w innych rejonach, żywi się przede wszystkim mięsem, mimo to nie należy demonizować jego zwyczajów kulinarnych. Poluje bowiem przede wszystkim na zwierzęta kopytne, jak sarny, łosie, czy jelenie. Te ostatnie są przez wilki preferowane, bowiem są na tyle duże, by zapewnić pożywienie większej grupie myśliwych i starczy go na dłużej. Średnio wilk potrzebuje ok. 5 kg mięsa dziennie, chociaż potrafi zjeść nawet 10 kg. Sporadycznie napada na zwierzęta gospodarskie, w zasadzie wyłącznie, gdy są one pozostawione bez nadzoru człowieka czy psa nieopodal naturalnego środowiska wilków - lasu. Jeśli chodzi o ataki na ludzi, dochodzi do nich ze strony wilków rzadko, ale regularnie i nie są odosobnionymi przypadkami. Bywały takie, gdy napastnikiem był mieszaniec wilka z psem, pozbawiony naturalnego strachu przed człowiekiem. W czasie wojen, gdy wilki masowo żywiły się niepogrzebanymi ciałami, także częściej dochodziło do takich ataków, gdyż zwierzęta nabierały przekonania, że istota ludzka może być naturalnym pokarmem. Atakują także wilki zarażone wścieklizną - nie czują one strachu, jak zdrowe osobniki, poza tym wzrasta u nich poziom agresji. Generalnie należy unikać bezpośredniej konfrontacji z tym gatunkiem i nie drażnić wilków np. głośnym zachowaniem w lesie. W Polsce ataki na ludzi nie zdarzają się zbyt często, ma to związek także z niewielką liczebnością tych zwierząt na terenie naszego kraju.

Populacja

Obecnie, na skutek aktywności środowisk proekologicznych oraz coraz większej świadomości społecznej, populacje wilka w Polsce odradzają się, jednakże nie ma tutaj miejsca na przesadny optymizm. W roku 2009 ilość wilków oceniano na 500- 600, przy czym trzy lata wcześniej było ich mniej, bo ok. 400-500. Najwięcej wilków w Polsce żyje w województwach podkarpackim, małopolskim i podlaskim - zalesione środowisko górskie bardzo im sprzyja, są tam bezpieczne, mają wiele kryjówek i pożywienia. Karpaty to ich największa ostoja, o czym powinni pamiętać miłośnicy górskich wypraw.
Wilki funkcjonują w grupach (tzw. watahach), w Polsce liczących zazwyczaj 4-6 sztuk. Wataha obejmuje sobie terytorium, które w polskich warunkach osiąga wielkość ok. 150 km kw. Zasięg tego terenu zmienia się w zależności od sezonu - w okresie wychowu młodych wilki koncentrują się na znacznie mniejszym obszarze, optymalnym dla nowego pokolenia oraz matek, które nie mają możliwości aktywnego poruszania się (w naszym kraju jest to przełom kwietnia i maja). Niestety, w polskich górach wilki mają coraz gorsze warunki do rozrodu i polowań, wskutek czego wytrzebiona niemal w II poł. XX w. populacja odradza się z niezwykłym trudem. Komercjalizacja gór (coraz więcej obiektów turystycznych, wycinka lasów) sprawia, że ich tereny zostają drastycznie ograniczone, a przyjmuje się, że wataha wilków do sprawnego funkcjonowania potrzebuje min. 100 km kw.

Ochrona

W Polsce wilk należy do gatunków ściśle chronionych, co oznacza, że nie wolno na niego polować – jest to zabronione prawem. Adekwatna ustawa została jednak uchwalona dopiero w 2006 roku (poprawiona ustawa z 1998 roku, która gwarantowała wilkom ochronę, ale nie ścisłą). Wcześniej rzeczywistość nie przedstawiała się dla wilków zbyt pozytywnie. P II wojnie światowej, od 1955 do 1975 za zabicie wilka wypłacano premie. Zasada ta doprowadziła do niemal całkowitego wytrzebienia zwierząt tego gatunku na terenie naszego kraju. Jednakże dopiero w 1992 roku zaczęto zwracać uwagę, że aby chronić wilki, należy zmienić prawo. Zaczęło się od ówczesnego województwa poznańskiego, którego Wojewoda wydał w tym roku specjalne rozporządzenie, obejmujące wilka całkowitą ochroną na terenie tego województwa. Obecnie wilk chroniony jest na terenie całej Polski. Zgodę na odstrzał osobników niebezpiecznych bądź uporczywie atakujących stada, wydaje Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska na wniosek Konserwatora Przyrody. Jeśli wilk wyrządza szkody finansowe, odpowiada za nie Skarb Państwa. Oczywiście, jak wiele innych gatunków, tak i wilki wciąż padają ofiarami kłusowników.

wilcze ciekawostki

 Usunięcie ze środowiska głównego drapieżnika prowadzi do dramatycznych zmian. Zaobserwowano to m.in. w Parku Narodowym Yellowstone położonym w Stanach Zjednoczonych.
Wilki zostały wytępione przez ludzi i na terenie Parku nie było ich przez 70 lat. Wilk, który był w tym rejonie głównym drapieżnikiem, ograniczał liczebność roślinożerców i mniejszych drapieżników.
Brak wilków spowodował poważne zmiany w gospodarce wodnej Parku Yellowstone, gdyż pozbawione naturalnej kontroli łosie zdewastowały populacje rosnących nad strumieniami wierzb. To z kolei pozbawiło żyjące w nich bobry pożywienia i budulca. Zwierzęta, które dzięki swoim tamom przez tysiące lat modyfikowały strumienie, nagle zniknęły, co pociągnęło za sobą opłakane w skutkach zmiany. Zniknęły rozlewiska powstające wskutek działalności bobrów, obniżył się poziom wody, co odbiło się na pozostałych wierzbach. Ponadto bez bobrów i ich tam wiele strumieni zaczęło płynąć szybciej, wyżłobiły głębsze koryta i przestały wylewać, co miało niekorzystny wpływ na rośliny zależne od wylewów.
Wytępienie wilków doprowadziło, jak widzimy, do gwałtownych zmian w ekosystemach nadbrzeżnych. Zostały one zdominowane przez roślinożerców, którzy przetrzebili populacje wierzb i spowodowali, że rośliny te są niższe, zniknęły bobry i zaszedł cały szereg niekorzystnych zmian.

Coś na kształt wilka.

Ludzie zafascynowani wilczą naturą próbowali stworzyć rasę psów, która będzie miała cechy tego gatunku. Krzyżowanie psów z wilkami jest bardzo łatwe, ponieważ genotyp obu tych gatunków jest bardzo podobny.

Należą one bowiem do prarodziny biologicznej psowatych. Rasa psów stworzona przez ludzi na podobieństwo wilków, okazała się niezbyt udanym pomysłem. Człowiek chciał bowiem uzyskać zwierzę, które będzie posłuszne i ułożone jak domowy pies, a jednocześnie wolne, piękne, silne i niezależne jak wilk. Psy rasy wilczak okazały się bardzo agresywne i nieskore do współpracy z człowiekiem. Rodzinę ludzką traktowały jak wilcze stado i próbowały nawet atakować słabszych jej członków. Psy te próbowano wykorzystać do celów wojskowych. Okazało się jednak, że podobnie jak wilki, bardzo się przywiązują do swoich właścicieli. Psy te praktycznie nie tolerowały żadnych zmian personalnych i przy każdej zmianie ćwiczących z nimi ludzi, trzeba było uczyć je wszystkiego od początku.

Wilki śledzą ludzkie spojrzenie.

Wilki potrafią podążać za spojrzeniem innych. U zwierząt społecznych to ważna umiejętność, ponieważ pozwala przewidzieć czyjś kolejny ruch, np. drapieżnika lub ofiary, a także śledzić ważne wydarzenia w stadzie.
Wiele gatunków potrafi śledzić czyjeś spojrzenie w dal, jednak podążanie wzrokiem za kimś skanującym przeszkodę to trudniejsza sprawa. Dotąd sądzono, że potrafią to wyłącznie naczelne i krukowate. Jednak najnowsze badania naukowców dowodzą, że do zwierząt potrafiących śledzić czyjeś spojrzenie należą równierz wilki.

Wilki w literaturze, kulturze i piosence.

Wilki są zwierzętami, które od wieków budziły w ludziach bardzo silne i sprzeczne uczucia. Z jednej strony człowiek podziwiał je za piękno, odwagę, siłę, wytrwałość i dążenie do wolności, z drugiej strony, te same cechy budziły w nim strach i obawy. Dlatego też w wielu mitach i legendach różnych ludów wilk występuje naprzemiennie jako symbol zła, strachu, okrucieństwa i przemocy jak i zwierze dobre, życzliwe, opiekuńcze i mądre. Ludy tureckie i mongolskie szczyciły się tym, że pochodzą od szarego wilka. Ocalałego z najazdu Mongołów Turka, pod opiekę wzięła samica wilka, która to pokazała mu jak dojść do pięknej Kariny, która znajdowała się w górach. Z przyjaźni wilczycy i ocalałego Turka pojawił się na świecie nowy naród, który zajmuje obecne terytorium Turcji. Wilk znalazł też swoje miejsce w tradycyjnych legendach Chin. Zdaniem Chińczyków, słońce się czasami zaćmiewa, ponieważ połyka je ogromy wilk. W starożytnym Rzymie wierzono, że szczęście ma ten, komu udało się zobaczyć wilka, który kojarzył się z Marsem bogiem wojny. A zatem kto go ujrzał, ten mógł być pewny powodzenia w bojach. Jedno ze swoich największych zwycięstw nad wojskami Galów, Rzymianie w swoim mniemaniu przypisywali właśnie wilkowi. Zwierzę to Mars wysłał w kierunku nieprzyjacielskiej armii Galów. Jeden z najbardziej znanych mitów greckich opowiada o wilczycy, która wykarmiła założycieli Rzymu Romulusa i Remusa. Cechy wilka robiły na ludziach takie wrażenie, że wszystkie kultury ziem, na których żyło to zwierzę, włączyły jego postać do swoich wierzeń religijnych, symboli lub legend. Bardzo stare plemiona ubierały w wilcze skóry myśliwych i czarowników. Miało to zapewnić im najcenniejsze cechy tych wyjątkowych zwierząt. Zęby wilka zawieszone na szyi miały chronić ludzi od zła. Kultury chrześcijańskie nadały wilkowi obraz wyjątkowo negatywny. Zmienił go dopiero święty Franciszek, który kochał wszystko co żyje i wszystkie zwierzęta uważał za swoich braci. Wilk jawi się także negatywnie w przekazach i podaniach ludowych. W wilku mieszkańcy wsi i terenów położonych blisko lasów, uosabiali wszystkie swoje lęki związane z tym co nieznane. Bojąc się czegoś nieokreślonego co może czaić się w lesie, woleli bać się wilka, przynajmniej wiedzieli czego się boją. Skutkiem tego wiele miejsc i roślin niebezpiecznych skojarzono z wilkiem: wilczy jar, wilcze jagody itp. W krajach azjatyckich wilk jest postrzegany zupełnie inaczej. Jest on czymś pozytywnym i dlatego wiele azjatyckich ludów uważa go za swojego protoplastę.

W kulturze europejskiej wilk przez długie lata straszył dzieci, spoglądając na nie groźnie z bajki o czerwonym kapturku i o siedmiu koźlątkach. Wilk stał się też bohaterem wielu przysłów. „Człowiek człowiekowi wilkiem” znaczy tyle, że człowiek jest wrogi i nieprzyjazny innym ludziom. „Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka” oznacza mniej więcej tyle, że każdego w końcu spotka zasłużona kara za niecne czyny. „o wilku mowa, a wilk tu” to tyle samo co mówimy o kimś, a on tu jest i wszystko słyszy. Wilk znalazł swoje miejsce w kulturze masowej. Przez wiele lat zaśmiewaliśmy się oglądając na srebrnym ekranie radziecką bajkę pod tytułem „wilk i zając”. , w której wilk był nieporadną ciapą, obrywającą bez przerwy po uszach od sprytnego zająca. Najbardziej znaną balladą o wilkach jest ballada, a właściwie cykl ballad Jacka Kaczmarskiego pod tytułem „Obława”. Wilki są tu symbolem wolności i niezależności jednych ludzi, niszczonej przez innych. Sporo miejsca poświęciła wilkom w swojej najnowszej powieści, jedna z najbardziej poczytnych pisarek polskich Maria Nurowska. Jej najnowsza książka „Nakarmić wilki” opowiada historię pewnej kobiety, która obserwuje stado wilków i podziwia jego strukturę i obyczaje.

Porzekadła o wilkach.

Człowiek od stuleci układa najróżniejsze porzekadła, powiedzenia i rymowanki, których bohaterami są zwierzęta. W rzeczywistości to nie zwierzęta są bohaterami tych porzekadeł, ale pewne, najczęściej niechlubne, cechy i przywary człowieka. Przysłowia i porzekadła ludowe to swego rodzaju skróty myślowe, bezbłędnie ujmujące ludzkie zachowania i sytuacje, w których one występują. Najwięcej porzekadeł ludowych powstało w oparciu o obserwacje zachowań najbardziej charakterystycznych i intrygujących zwierząt. W ludowych powiedzeniach występują głównie niedźwiedź, lew, wrona, lis, pies a także wilk.

- Ciągnie wilka do lasu - oznacza tyle, że ktoś bardzo garnie się do czegoś. W podtekście chodzi o coś negatywnego, przysłowie to najczęściej wypowiadamy z pogardą.
- Chcesz mięso jeść, idź za wilkiem ogon nosić - oznacza mniej więcej tyle: chcesz mieć korzyści, musisz się przysłużyć.
- Dla wilka las, dla gołębia strzecha - to skrót myślowy wyrażający, że wszystko na świecie ma swoje miejsce.
- Drze koza łozę, wilk zaś drze kozę - to porzekadło przypomina, że nad każdym jest ktoś silniejszy.
- Gdy w nowy rok skwar i upał, baran wilka będzie chrupał - to powiedzenie wyraża prawdopodobnie myśl, że jedno niespotykane zjawisko w przyrodzie, pociąga za sobą drugie. Wniosek: na świecie musi być porządek, bo inaczej wszystko przewróci się do góry nogami.
- Głupiego wilka i cielęta liżą - to wyrażenie mówi, że uległość i głupota nie popłacają, bo tylko siła budzi szacunek.
- Jak wilk komarowi nie pomoże, to i komar konia zmoże - oznacza tyle, że z pomocą i poparciem silniejszego, nawet słaby staje się silny. Osiągniesz dużo, gdy masz szerokie plecy.
- Idąc do wilka na ucztę, weź ze sobą psa – uważaj z kim się zadajesz, bądź ostrożny bo możesz źle skończyć.
- Kto ma szczęście, temu wilk woły pasie - oznacza tyle: gdy los ci sprzyja, wszystko się udaje, a gdy nie sprzyja.
- Koń na żelazo, lew na ogień, wilk na powróz nie radzi nacierają - wyraża mniej więcej to, że każdy ma coś wobec czego jest słaby i bezradny, czego w związku z tym unika, nawet ci, co uważani są za silnych.
- Mów wilkowi pacierz, a on woli kozią macierz - oznacza tyle co: każdy wybiera to co lubi i nic tego nie zmieni. Nie próbuj zmieniać cudzych przyzwyczajeń.
- Pochlebcy są takimi przyjaciółmi, jak wilki psami - – nie dawaj wiary w usłużność pochlebców, oni ci nie służą, oni cię oszukują udając usłużność.
- Ptaka po pierzu, wilka po sierści, a z mowy człowieka poznasz - znaczy tyle samo że każdego poznać po jego cechach, których nie może ukryć.
- Stara koza i na wilka znajdzie sposób - to przysłowie podkreśla wagę doświadczenia życiowego.
- Wilk chroni owce przed lisem, bo sam ma na nie ochotę - znaczy tyle samo co: nie należy wierzyć pozorom, niektóre ludzkie czyny mają zupełnie inne motywy niż wygląda to na pierwszy rzut oka. Oczywiście chodzi tu o ukryte, negatywne motywy ludzkich poczynań.
- Wilk dotąd trzyma przymierze z barany, dokąd syt leży ich mięsem napchany - oznacza tyle co: ludzka przyjaźń nie zawsze jest wieczna. Można mieć przyjaciół, gdy łączą nas z nimi wspólne interesy, potem bywa różnie.
- Wilk psa się nie lęka, tylko nie lubi jego szczekania - to oznacza tyle co: naprawdę się boję ale udaję że tak nie jest.
- Wilka nogi karmią - to jedno z nielicznych porzekadeł, które odnosi się tylko i wyłącznie do natury wilka. Nie ma tu żadnej aluzji do człowieka. Przysłowie mówi o tym, że wilk zdobywa pożywienie dzięki długim marszom, co jest świętą prawdą.
- Wilka szuka, a ślad jego zoczywszy ucieka - mówimy o człowieku, który chciałby, ale się boi.
- Z wierzchu owca, w środku wilk - to proste określenie człowieka, który udaje dobrego, łagodnego i życzliwego, naprawdę mając negatywny stosunek do ludzi i świata.
- Z wilka nie zrobisz barana - mówimy wówczas, gdy chcemy wyrazić, że nie da się zmienić złego człowieka w dobrego, złych przyzwyczajeń w dobre itp.
- Zachciało się kozie męża, poszła za wilka - to ostrzeżenie dla młodych panien, by zbyt pochopnie nie podejmowały decyzji o zamążpójściu.
- Nie wywołuj wilka z lasu - to przysłowie bardzo znane i używane po dziś dzień. Wypowiadamy je wtedy, gdy prosimy kogoś, by nie przewidywał złych wydarzeń, które wcale nie muszą mieć miejsca.
- Wilk syty i owca cała - to kolejne porzekadło o wilku, które przetrwało we współczesnej mowie potocznej. Oznacza ono pozytywne zakończenie jakiegoś konfliktu, polubowne załatwienie sprzecznych interesów, rozwiązanie problemu satysfakcjonujące wszystkie strony.
- Gdy wilk się zestarzeje, skubie go i wrona - oznacza tyle, że na każdego kiedyś przyjdzie słabość.
- Chłop narajony i wilk, jedną drogą chodzą - oznacza tyle, że z mężczyzny przymuszonego do ożenku, żona nie ma zbyt wielkiego pożytku.
- Jak wilk głodny to i krowim ogonom się kłania - znaczy tyle samo co: człowiek jak bieda przyciśnie rezygnuje z dumy i prosi o pomoc.
- Wilk morduje dla strawy, człowiek dla zabawy - to przysłowie nie wymaga komentarza, jest tak prawdziwe, że nie trzeba go tłumaczyć.
- Nie strasz wilka owcą skórą - oznacza tyle co przestań mi grozić, i tak się nie boję.

Podsumowanie: „Chciałbyś życie swe włożyć w wilka wychowanie, szkoda trudu – wilk wilkiem i tak pozostanie!”

Godzina wilka

“Starzy ludzie nazywają ją "godzina wilka". Jest to godzina, w której umiera najwięcej ludzi i najwięcej ich się rodzi. W tym czasie nachodzą nas koszmary. A kiedy się budzimy, ogarnia nas trwoga.” - cytat z filmu według scenariusza Ingmara Bergmana. Według filmu godzina wilka, to czas pomiędzy nocą a świtem, niektórzy mówią konkretnie o godzinie pomiędzy 2 - 3 w nocy.

Żyjący z wilkami

Shaun Ellis to angielski badacz zwierząt, znany z życia wśród wilków. Na rok dołączył do watahy żyjących na wolności wilków, spał, jadł, polował i walczył jako jeden z nich. Został członkiem wilczego stada. Swoje przeżycia, wrażenia, spostrzeżenia i badania opisał w książce pod tytułem "Żyjący z wilkami". Oto kilka słów "Człowieka wilka":
"Problemem była dieta, bo musiałem jeść rzecz zbliżone do tego, co jedzą wilki. Ale najtrudniejsze było porzucenie emocji. Wilkom są obce takie odczucia jak zazdrość i czy żal."
"Przebywając w ich stadzie pomyślałem, że przed tysiącami lat w taki sam sposób żyli ludzie. To życie w społeczności powiązanej więzami rodzinnymi, w której każdy zna swoje miejsce."
"Tak naprawdę nie widzą we mnie ani wilka, ani człowieka. Siebie też nie postrzegają jako wilki. Dla nich członkowie stada są częścią watahy. To jak z psami – ludzie myślą, że psy ich kochają. A one po prostu widzą ich jako część rodzinnego stada. Z wilkami jest tak samo. Nie ma dla nich znaczenia, czy chodzę na czworakach, czy na dwóch nogach, bo jestem częścią rodziny. "

Wilk nie wilk

Wilk tasmański nazywany workowatym, nie należy jak pozostałe gatunki wilków do rodziny psowatych, a do torbaczy. Na pierwszy rzut oka, wilk tasmański kojarzy się z ogarem. Zwierze bez ogona jest długie na ponad metr. Po bokach jego sierść ma kolor płowo-szary lub brunatno-żółty. Mniej więcej w połowie ciała, zaczynają się czarne poprzeczne pręgi, które sięgają aż do ogona. Pręgom tym, wilk zawdzięcza miano tygrysa tasmańskiego. Pysk wilka tasmańskiego jest szeroki przy głowie a węższy tuż przy nosie. Ubarwienie pyska jest popielate, przyjrzawszy się dobrze, można na nim zobaczyć małe białe plamki. Wilk tasmański dysponuje garniturem zębów typowym dla wszystkich zwierząt drapieżnych. Jego uszy zwężają się ku górze, gdzie kończą się charakterystycznym szpicem. Ogon tego wilka jest bardzo szeroki, masywny i ma zaokrąglone zakończenie. Wilk z rodziny torbaczy najlepiej czuje się w terenach stepowych i wysokich górach. Wilk tasmański jest najbardziej aktywny w nocy. W dzień odpoczywa i nie przemieszcza się. Za dnia wilk ten wydaje się być ociężały i niezdolny do precyzyjnych ruchów. Zdolność tę odzyskuje w porze nocnej. Wtedy to można zobaczyć jak to duże zwierze, pokonuje strome skały niczym lekka i zwinna kozica. Wilka tasmański jest zwierzęciem płochliwym, nie podchodzi do ludzi a zatem trudno jest go zobaczyć. Wilki workowate zdobywają pożywienie, polując na zwierzęta we dwójkę lub całymi stadami. W rodzinie wilka tasmańskiego, na świat przychodzi od dwóch do czterech wilcząt. Wilk tasmański zjada owoce i małe zwierzęta. Wilczyce mają z przodu torbę, która przypomina półksiężyc. W torbie tej są cztery stanowiska pokarmowe dla maleńkich wilcząt. Torba jest otwarta, dopóki zamieszkują w niej szczenięta. Wilk tasmański zamieszkiwał niegdyś tereny Australii. W późniejszym czasie można spotkać go było na Tasmanii. Z czasem człowiek przyczynił się do całkowitego wytępienia go i od roku 1986 wilka workowatego uznaje się za gatunek wymarły.

Zapraszamy ponownie